Altijd heb ik iets gehad met mooie woorden die tot een bepaald moment onontdekt voor mij waren. Ze openbaarden zich aan me in een periode dat ze al onbewust als een thema door mijn leven liepen. Ik had dan nog geen naam voor hetgeen ik voelde of ervoer, en middenin dat proces verscheen dan steeds eenzelfde woord. In boeken, tijdschriften, kranten, soms zelfs in simpele advertenties. Pas als ik het woord begon te herkennen en het uiteindelijk opzocht voor een definitie, viel alles als een puzzel in elkaar. Daarmee kreeg ik een inzicht dat me in staat stelde mijn strubbelingen te adresseren; zodra er een woord voor bleek te zijn, kon ik er afstand van gaan doen.
In een periode waarin ik een continue onrust beleefde, een zoektocht maar niet wetend naar wat, was daar het woord "onbestemd" dat alles omvatte. In een levensfase waarin ik roekeloos voorbij ging aan alles wat voor mij belangrijk was, diende "lichtvaardig" zich plots aan. En zo waren er meer, de één meer voordehandliggend dan de ander: "onbevangen", "krampachtig", "dienstbaar", "eigenzinnig", "vilein", enzovoort. Ik vind het bijzonder dat ergens een woord aan geven voor mij de deur opent naar de benodigde verandering. Pas met een definitie van de emotie of de staat van zijn, lukt het mij er erkenning aan te geven. Met de erkenning van een probleem volgt de oplossing ervan.
De laatste paar maanden merk ik dat ik uiterst lichtgeraakt ben. Er waait een woekerende frustratie door mijn lichaam die veelal tot uiting komt in onredelijke verontwaardiging of misplaatste woede. Steeds vaker trek ik de conclusie dat ik verrevan gemakkelijk ben in de omgang en bij onverwachte wendingen de situatie naar mijn hand probeer te zetten. Het strookt niet met eerdere overtuigingen die ik had over mijzelf. Ik dacht een open, flexibele persoonlijkheid te hebben, ruimte latend aan anderen en vrij van oordelen en afkeuring. Het tegendeel is tegenwoordig waar. Vaak betrap ik mijzelf op groeiende irritaties, verharding van opvattingen en soms zelfs op een lelijk egocentrisme.
Het is niet leuk om mijn eigen slechte kanten te ontdekken en ermee geconfronteerd te worden in de omgang met anderen, mensen waarvan ik houd. Ik begreep tot vandaag ook niet goed waar het vandaan kwam en waardoor het zo slecht te beheersen viel.
Maar vandaag - of nee: zojuist - passeert een woord de revue dat zich de afgelopen maanden al vaker aan mij poogde te verbinden. Het sluit volledig aan bij hetgeen ik tot dit moment uitsluitend onbewust ondervond.
"Weerbarstig".
Ofwel: als iets of iemand zich anders gedraagt dan je wilt, onwillig en opstandig, dwars en zich verzettend, niet buigzaam, onflexibel.
"Weerbarstig" is momenteel tekenend voor mij - en doordat hetgeen ik beleef nu een naam heeft gekregen, is er voelbaar een last van mijn schouders gevallen. Ik erken het als een fase in mijn leven zonder het te veroordelen. Ik kies ervoor het naar mijn zelfbewustheid te verplaatsen, waardoor het geen gelegenheid meer krijgt mij te verbazen in mijn handelen.
De ervaring leert dat ik er vanaf nu los van zal komen. En dat ik over een tijd ook dit woord kan toevoegen aan mijn woordenboek van wat ooit was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten