zondag 1 november 2015

Even stilstaan

Deze dag is volmaakt.

Verplichtingen geannuleerd, vandaag hoeven we niets. Trekkende wangen van een wandeling door het zachtzonnige herftsweer. De zure nasmaak van verse bramen in mijn mond.

In mijn geliefde, gebloemde onderbroek lig ik onder het zachtste dekentje verscholen, terwijl een zonnenstraal de kamer invalt om mijn schouders te verwarmen. Op de achtergrond het gegons van een voetbalwedstrijd op televisie en de nu en dan fanatieke kreten van mijn lieve vriend.

In mijn handen mijn favoriete tijdschrift, waarvan ik met een engelengeduld en haast liefkozend de pagina's omsla. Ik lees over klein geluk en creatieve mensen, over persoonlijke worsteling én overwinning. We doen uiteindelijk ook maar gewoon allemaal ons best om ons bestaan te duiden. En, zo blijkt maar weer uit wat ik lees, is onze weg daarheen eigenlijk zelden een unieke. Dat inzicht is een verhelderende bevrijding voor mij.

Ik besef me; dit heerlijke nietshoeven is puur geluk.
Ik wil het voor altijd vangen, het vasthouden, het opeten, me eigen maken. Laat het voorgoed onderdeel blijven van wie ik ben, omdat ik leef om dit te zijn.

Ik steek mijn hand uit, hij pakt hem en ik zeg:

"Soms moeten we gewoon even stilstaan.
Bij hoe goed we het hebbben. Samen.
En hoe fijn ons leven is."

Het zachte kneepje in mijn vingers verraadt dat dit moment van ons is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten