woensdag 28 oktober 2015

Erkenning door woorden

Altijd heb ik iets gehad met mooie woorden die tot een bepaald moment onontdekt voor mij waren. Ze openbaarden zich aan me in een periode dat ze al onbewust als een thema door mijn leven liepen. Ik had dan nog geen naam voor hetgeen ik voelde of ervoer, en middenin dat proces verscheen dan steeds eenzelfde woord. In boeken, tijdschriften, kranten, soms zelfs in simpele advertenties. Pas als ik het woord begon te herkennen en het uiteindelijk opzocht voor een definitie, viel alles als een puzzel in elkaar. Daarmee kreeg ik een inzicht dat me in staat stelde mijn strubbelingen te adresseren; zodra er een woord voor bleek te zijn, kon ik er afstand van gaan doen.

Fijne jeugdherinnering

Zodra mijn oma de voordeur achter zich dicht trok, omdat zij bijvoorbeeld naar gym ging of ging kegelen, zaten mijn opa en ik elkaar stilzwijgend aan te kijken. Ik, vanaf het uiterste hoekje van de gebloemde, groene bank. En hij vanuit zijn lederen fauteuil, zo één waar opa's nu eenmaal in horen te zitten. Het duurde niet lang tot onze mondhoeken omhoog krulden in een ondeugende grijns. Bij de eerste aanstalte die hij maakte tot bewegen, was ik al in uitbundige blijdschap opgesprongen.

"We gaan naar de MCDonalds!"

zondag 25 oktober 2015

Onze helden: brandweermannen

Voor wie ik echt een enorme waardering heb is de brandweerman. Noem het gerust respect… Al is dat helaas een woord geworden dat wordt uitgekotst door mensen die helemaal niet meer weten wat dat is: respect. Dat heb je voor mensen die je bewondert, die stoer zijn, die iets doen waarvan je zelf niet weet of je ze ook zou kunnen als het moment zich aandient. Dat heb je niet zomaar - en toch vindt iedere idioot dat ie er recht op heeft. Hij verwart het met tolerantie voor zijn eigen bestaan. Dat is er heus – je bestaat nu eenmaal, hoe idioot je ook bent -, maar respect; dat heb je voor mensen die iets doen wat ertoe doet.

Vertrouw nooit je toiletpapier!

Al vanaf de eerste herinnering die ik heb, blijkt dat ik een onhandig iemand ben. Het is een kort visioen waarbij ik rechtop sta, mezelf in evenwicht houdend aan de bankleuning en vervuld van een onbedwingbaar verlangen de hond te aaien. Terwijl ik mijn maximaal twee jaar oude handje naar hem uitsteek, verlies ik mijn balans en val ik voorover op mijn gezicht. De herinneringen die volgen zijn van een aantal jaren later en het merendeel kenmerkt zich door hetzelfde thema: ik doe iets wat niet slim is en ik ga, dan wel letterlijk of figuurlijk, finaal onderuit.

woensdag 21 oktober 2015

Today is a gift

De toekomst is slechts een concept dat we gebruiken
om te ontkennen dat we alleen vandaag hebben – welnu – ,
om de sleur van alle dag te vermijden
in de overtuiging dat het beter wordt.

Teleurgesteld ontvlucht ik het muffe pand waar ik zojuist een avondvullende cursus Mindfulness heb bijgewoond, gegeven door twee amateurs die na een luxe retraite in India genoeg monniken hebben verafgood om zich nu als bekwame cursusleiders te profileren.

maandag 19 oktober 2015

Stickers van paarden

"Lief dagboek,

Ik ben op Kevin en op Joeri.
Alleen Kevin scheelt 2 jaar.
Joeri is 8 en ik ben 9.
Kevin is 11 en ik ben 9.
Alleen Joeri ziet mij niet staan.
En Kevin lacht wel lief.
Ik weet niet meer wat ik moet.


Groetjes, Donna"