Today is a gift

De toekomst is slechts een concept dat we gebruiken
om te ontkennen dat we alleen vandaag hebben – welnu – ,
om de sleur van alle dag te vermijden
in de overtuiging dat het beter wordt.

Teleurgesteld ontvlucht ik het muffe pand waar ik zojuist een avondvullende cursus Mindfulness heb bijgewoond, gegeven door twee amateurs die na een luxe retraite in India genoeg monniken hebben verafgood om zich nu als bekwame cursusleiders te profileren.
Van half zeven tot tien ben ik bestookt met een overdadigheid aan positivisme van het niveau “Today is a gift, that’s why it’s called the present”, die me zogezegd met een nieuwe bril de straat weer op zou sturen. De cursusleiders waren wel zo op elkaar ingespeeld dat het mijn wantrouwen wekte. Ze maakten elkaars zinnen af, hoorden elkaar tevreden aan en nodigden elkaar uit de klas mee te nemen in hun vervolmaakte levensvisie. Het riekte naar een geile affaire, waar hun beide partners geen weet van hadden. “Samen de les voorbereiden” ging geheid gepaard met banale handelingen op een yogamat. Ik verbeet mijn irritatie tot ik bloed proefde.

Ter voorbereiding op de avond dienden we Eckhart Tolle te lezen met “De kracht van het nu”; een boek dat ik, na me door de eerste twintig zalverige pagina’s heen geworsteld te hebben, met de kracht van het nu aan de kant had geslingerd. Het is vast een grote zonde, immers behoort het tot één van de klassiekers in zweeftevenland, maar ik kwam er niet doorheen. Mezelf inbeelden een boom te zijn met wortelen in de aarde, dezelfde zuurstof ademend als die van al dat leeft… Het deed me slechts walgen van de gedachte dat ik dezelfde lucht zat te happen als waarnaar de cursusleiders snakten na hun dubieuze lesvoorbereiding.

Voor me lopen twee medecursisten; ik hoor ze verzuchten dat ze zich verfrist voelen en ontdaan van allerlei kwelgedachten. Uitspraken over ‘hernieuwde energie’ en ‘opgeladen als aan een iPhone 6 charger’ doen me rillen van ergernis. Ze kunnen niet wachten tot week twee.

Zelf verbaas ik me erover dat ik me hier voor heb geleend. Mijn vriendin stond erop dat ik de cursus zou volgen, dat het me goed zou doen om wat meer in contact te staan met mijn “innerlijke ik”. Het enige wat het tafereel me heeft opgeleverd is een groeiende aversie over deze vriendschap en een innerlijke ik die weer eens veel te veel geld heeft uitgegeven aan een onnozele, elitaire hype. Hoe verklaar je dat aan mensen met echte problemen, bijvoorbeeld in oorlogsgebied, dat je met je dikke, Westerse reet verlangt naar zelfacceptatie, mededogen en aandacht voor al dat het universum omvat. We zijn echt doorgeslagen in luxe en weten van gekkigheid niet meer wat we met onze tijd aan moeten. Daarom verzamelen we ons in TL-verlichte zalen, drinken we meer automaatkoffie dan we lusten en bazelen we gezapig over zelfontplooiing, in de hoop ons beter te gaan voelen over wie we zijn en wat we fout hebben gedaan.

Het lukt me niet; meegaan in die gekte, mezelf zo serieus nemen dat ik onderdeel word van een gezelschap van slachtoffers en narcisten op zoek naar de reden van hun bestaan. We zijn niets, we worden niets, we gaan dood en drie generaties later wordt er nooit meer over ons geluld. We kunnen het maar beter erkennen voordat de waarheid ons drie cursussen verder en duizenden euro’s armer met de kracht van het nu in het gezicht komt slaan.

“Hoe was het?”, sms’t mijn vriendin als ik net de voordeur sluit.
- “Mijn ik heeft genoten.”
“Fijn.”