Ik ben op Kevin en op Joeri.
Alleen Kevin scheelt 2 jaar.
Joeri is 8 en ik ben 9.
Kevin is 11 en ik ben 9.
Alleen Joeri ziet mij niet staan.
En Kevin lacht wel lief.
Ik weet niet meer wat ik moet.
Groetjes, Donna"
Het is, op de tekeningen voor mama, opa en de juf na, de eerste keer dat ik iets van mijn gevoelsleven begon vast te leggen. Een klein, gebloemd dagboek met zo'n goudkleurig slotje waarvan de sleutels verstopt lagen. De pagina's kleurden zachtroze met een ruitje en ik plakte het vol met stickers van paarden. Nooit heb ik iets met deze dieren te maken gehad, desondanks dienden de stickers twee verschillende functies:
1. Het vullen van een dagboek.
2. Het legen van een stickervel.
Je denkt vast: wat is dat voor leeftijd om al zo bezig te zijn met welke jongens (jongetjes) je wel of niet zien staan. Het is een tergend thema dat ik in alle handgeschreven dagboeken terug kan lezen: een jong meisje tot een volwaardige adolescent op zoek naar iets wat ze zelf niet heeft gekregen. Zonder vader in mijn opgroeiende bestaan moest menig pokdalige puberjongen maar iets plaatsvervangends spelen. En ze deden het naar hartelust in alle mogelijke gedaanten. De rust is pas sinds bijna drie jaar een feit: ik vond die terug in zowel mijn huidige relatie, als in de vergeving van de man die er nooit was. En al leek het met 9 jaar nog zo waarschijnlijk; het bleek niet Joeri te zijn die dat diepgewortelde gevoel van afwijzing teweeg had gebracht.
Je komt pas tot rust als je hen vergeeft die je nooit om je vergiffenis hebben gevraagd. Pas dan ontstaat de ruimte om jezelf te worden, losgekoppeld van hoge verwachtingen en droombeelden die je onbewust in een greep hebben gehouden. De bevrijding van die vergeving is niet in woorden uit te drukken, omdat het gaat om een oergevoel, een kracht die je altijd in je had maar pas daarna kon herkennen. Vanaf dat moment ga je plots jezélf erkennen - heel vreemd - en die vaardigheid is er daarna voorgoed. Geen teleurstelling kan daaraan toornen, geen tegenslag is overstijgend. Het is bijna triest voor de andere partij; dat ze van zoveel emotionele invloed plotsklaps worden teruggeworpen op een rol als figurant in je levensbioscoop.
Ik merk het nu al bij mijn eerste blog sinds jaren: ik ben veel te eerlijk.
Misschien maakt dat me wel uniek; tegenwoordig lees je uitsluitend over hoe druk mensen het hebben, hoe goed hun relatie is, hoe geweldig hun vrienden zijn, hoe inspirerend hun werkplek is en bovenal: hoe gelukkig iedereen zich voelt.
"Kijk, een foto van hoe blij ik ben!
Een foto van hoe leuk ik het heb!
Nou, nog eentje dan...
Een foto van hoe we hebben gelachen, dit weekend
en van hoe knap ik ben als ik net wakker word."
#nofilter #lovemylife
Waren we maar allemaal zo stabiel gelukkig. Niet alleen is dat neurologisch onmogelijk; het is ook nog eens onderhevig aan eerdergenoemde hoge verwachtingen en droombeelden die ons doen afstevenen op een nóg verdere verwijdering van onze werkelijke emotiewereld. Het staat haaks op dat oergevoel en die kracht, waarin wél ruimte bestaat voor kwetsbaarheid en om je gewoon ongelofelijk machteloos en kut te voelen.
(Ja, bij tijd en wijlen scheld ik - soms vooral om het plezier.)
Hoewel ik me er onvermijdelijk ook schuldig aan maak, zie ik deze blog toch als een plaats om mijn anonieme lezer te vertellen over wat mij oprecht roert en bezighoudt. Ik vermoed niet dat er veel animo voor zal zijn en eigenlijk beïnvloedt dat me ook niet. Ik heb sinds tijden eindelijk de drijfveer hervonden om rauw en eerlijk te schrijven - en dat ga ik dan ook doen. Ditmaal geen schroom of ongemak, ditmaal geen misplaatste trots of angst die me doet stoppen. Ik ben op het punt gekomen dat ik het haast kwijt móet, allemaal - wat het ook moge zijn - en het zou gaaf zijn als je mee gaat lezen.
Liefs
van Donna.
-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten