woensdag 28 oktober 2015

Fijne jeugdherinnering

Zodra mijn oma de voordeur achter zich dicht trok, omdat zij bijvoorbeeld naar gym ging of ging kegelen, zaten mijn opa en ik elkaar stilzwijgend aan te kijken. Ik, vanaf het uiterste hoekje van de gebloemde, groene bank. En hij vanuit zijn lederen fauteuil, zo één waar opa's nu eenmaal in horen te zitten. Het duurde niet lang tot onze mondhoeken omhoog krulden in een ondeugende grijns. Bij de eerste aanstalte die hij maakte tot bewegen, was ik al in uitbundige blijdschap opgesprongen.

"We gaan naar de MCDonalds!"
 

Huppelend over de galerij hield ik nauwlettend in de gaten of opa al kwam. Ik drukte vast op het knopje van de lift en hield de deur open, zodat hij enkel hoefde in te stappen. Tijdens de gang naar beneden rustte zijn grote hand liefdevol op mijn hoofdje. Het voelde wat zwaar, maar zo veilig en het dempte kort mijn hysterische enthousiasme. Hij haalde vakkundig zijn herenfiets uit de kelder en buiten nam ik plaats op de stang, waarna we de tocht richting MCDonalds inzetten.

Mijn opa fietste rustig. En waar ik eerst nog stond te springen om zo snel mogelijk onderweg te zijn, voelde ik nu de kalmte overheersen. Ik dacht vaak na tijdens die fietstochtjes, over typische kinderdingen. Poppen, of Barbies, mijn zelfbedachte personages Kiki en Mala en hun laatste avontuur. Ik dacht na over buiten spelen, stoepkrijt, dat spinazie best wel lekker was. Juf Nel, paardenbloemen uitblazen, de verschillen tussen mijn kamer bij mijn moeder thuis en die bij opa en oma. Bovenal was ik eindelijk eens écht onbezorgd - en kletste ik de oren van opa's hoofd. Hij zei niet veel, maar ik weet dat hij ervan genoot.

Bij de MCDonalds aten we ons vol. Met grote, vreugdevolle ogen sloeg ik mijn opa gade. Ik bedacht mij wel eens dat ik hem zo lief vond, zelfs wel net zo lief als mama.

Als we weer thuiskwamen, vaak met iets meer haast, namen we weer plaats op dezelfde plekken. Het zou niet lang duren alvorens oma weer binnen zou komen en ons zou vragen hoe het ging en of we nog iets gedaan hadden.

"Nee niets," jokte opa dan, "gewoon wat gezeten en gekletst, toch Donna?"
Ik knikte overdreven, terwijl mijn schaterlach ons volledig verraadde.

Mijn opa knipoogde naar me. En zuchtend maar met een glimlach schudde mijn oma dan haar hoofd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten